بسيار متشكرم كه مبحثي را باز كرديد كه ارزش پرداختن دارد. بدون هيچ تعصبي خود به كرسي انصاف و عدالت تكيه بزنيد و پس از بررسي همه جانبه اعلام فرمائيد كه چه اتفاقي افتاده است. آنچه نوشتيد بسيار ارزشمند است. بحث صلاحيت و اهليت از مباحث اساسي و مهم ما است كه اصولاً شيعه بخاطر همين صلاحيت و اهليت قائل نشدن براي اصحاب سقيفه راه جدايي پيدا كرده است. اصل ضروري در عدالت في الواقع همين اهليت است و قابليت عمل به عدالت داشتن.

مدعيان زيادي در لفظ پيدا مي شوند كه انسان گاهي آنها را شديد در عدالت مي پندارد ولي در صحنه عمل لغزشگاههايي چهره آنها را بر ملا مي كند و پوستين عدالت آنها را در مي آورد و رسواي خاص و عامشان مي كند. داوري ضرورتاً با عدالت عجين است و اگر اين امر تحصيل نشود نا اهلي محرز و عدم قابليت مسجل و آشكار خواهد شد.

فريبكاري هم بحثي است كه مي توان آن را به هنر برخي از انسان ها در استفاده نا صحيح ولي فكورانه از موقعيت ها و فرصت ها توام با شيطنت و تقلب و دو رويي و ناجوانمردي تعريف كرد. انس انسان با طبيعت و سعي و تلاش وافر به اخذ موقعيت، تفوق و تسخير و استعمار و استثمار همه ساخته هاي خداوندي بدون اهرم تقوي و نفس مهذب و خود دار موجبات سلطه نفس اماره بر او را فراهم نموده و او را به عنوان ابزار شيطان در اختيار مي گيرد و به سمت له كردن و پايمال نمودن حق رهنمون مي سازد و دريچه هاي هدايت را هر روز تنگ تر و بسته تر مي نمايد. انسان كه خود خواسته به ابزار شيطان تبديل شد نمي تواند از فريبكاري گريزي داشته باشد.

اكثر مكاتب مادي اساس و بناي خود را بر تقويت اين توانمندي بنا نهاده اند. يعني در بحث سياستمداري فردي سياستمدارتر تلقي مي شود و از درجه اهميت بالاتري برخوردار است كه سياس تر و مكارتر باشد و بتواند با حيله و فريب و زبان بازي و زمين دادن و زمان گرفتن در جهت سياست هاي آلوده سياسان گامهاي توفيق آميز بر دارد. به لحاظ فرهنگي فردي فرهنگي تر محسوب مي شود كه به اصول حق پايبند نباشد و اساس كار او بر تحمل همه چيز باشد و بي خياليزم فرهنگي بر فعل او حاكم باشد و در كنار او هر جرياني بتواند سبز شود و هر نوع رفتاري مجاز باشد.

روشنفكري هم اينگونه تعريف مي شود كه بايد افكار جديد وارداتي را بر افكار قديمي هر چند ناب ارجح بداند و ارتباط با غرب و تمايلات فكري غرب پسندانه نيز بر مشي و رفتار وي حكومت نمايد و نه تنها با همه تمدن ها گفتگو نمايد كه بر صحت كاركرد همه تمدن ها و فرهنگ ها نيز گواهي دهد و معتقدان به اسلام اصيل و حركت هاي ديني را نيز معتقدان به اقتدار گرايي و تماميت خواهي جلوه دهد و در قالب فكري ايدئولوژي آنقدر به آنها حالت منفي بدهد كه امر بر همه مشتبه شود كه پس فرق است بين ايدئولوژي و فرهنگ، پس فرق است بين ايدئولوژي و دين. بايد ها و نبايدها و بحث هاي اخلاقي هم اموري دمده و واپس گرايانه و امل تلقي شده و براي روشنفكر جماعت زشت است كه به آنها بپردازد.

پوشش و حجاب هم كه مال قرون قبل از ترقي و پيشرفت و توسعه است و اساساً به عنوان مزاحم هاي توسعه يافتگي و پيشرفت تبليغ شده و بايد از سر راه بر داشته شود. براي ارتباط آزاد زن و مرد و پسر و دختر هم هيچ قبهي را قائل نبايد شد و بنابر استدلال اين فرق هر كسي در جامعه بايد امام خود باشد و بايد خود پس از غوطه ور شدن در همه امور حتي آلودگي ها بتواند به درجه امامت برسد و با تشخيص عملي بد و خوب از هم مختاراً خوب را انتخاب نمايد و اجبار به انتخاب خوبي نتيجه اي جز دلزدگي براي او ببار نخواهد آورد و نوعي نفاق را در كنه جانش نهادينه خواهد نمود. تعميم امامت هم اين اصل را براي روشنفكر و منورالفكري توسعه مي دهد كه در نهايت بحث وجود امام معصوم علي الخصوص در دوران غيبت منتفي شده و حسابي ريشه همه اعتقادات مذهبي را با اين تحليل ها سست كرده و علي الخصوص معتقدان به امامت و اصل امامت را نيز به كنج رانده و آنها را بايكوت مي نمايد.

انگار اداي روشنفكري توسط هدايتگران غربي و شرقي آنها اينگونه طراحي شده است كه بايد زير آب دين و اعتقادات ديني و الگو پذيري از امام و كتاب خدا زده شود و هرزگي جزء آرزوهاي جوانان محسوب گشته و هرزه از شخصيت اجتماعي والاتر و بالاتري در محيط هاي علمي و دانشگاهي برخوردار باشد. در محيط هاي ورزشي كه كار از اين حرف ها هم گذشته است.

برادر عزيز جناب آقاي زارع، خدا خيرت دهد كه گاهي ما را به حرف مي آوري كه اينگونه وقت خلق الله را بگيريم. چنانكه گفتم اساس قضاوت و داوري بر عدالت بنا نهاده شده است و اين امر در همه امور ساري و جاري است. نسبيت در عدالت معني ندارد. عدالت از امور مطلق است و مرز عدالت رسيدن حق به حق دار است و از ميان قاضيان سه گروه از چهار گروه به طرف جهنم سفر خواهند كرد و فقط يك گروه راهي بهشت مي شوند كه به لحاظ عده و عده گروه آخر بسيار لاغر تر و نحيف تر از هر كدام از گروه هاي سه گانه ديگر خواهند بود. حال اگر تسري قضاوت را بر همه امور بپذيريم، اين امر حتي نگاه كردن به افراد يك جمعيت در يك مجلس را هم شامل مي شود.

تمركز محبت به سمت يك يا چند نفر خاص و كمتر توجه كردن به بقيه گاه به معني خروج از مرز عدالت تلقي مي شود. بنابراين تعيين لياقت براي قاضي از سخت ترين امور است و خيلي شجاعت مي خواهد احدي مدعي وجود لياقت و اهليت در خود براي قضاوت بشود. اما با همه اين حرف ها حتي در زمان علي (ع) شريح قاضي كه عدم عدالت او براي علي (ع) مسجل بود، ادامه قضاوت مي دهد و تا جائيكه مستندات بر عليه عدالتش به اندازه كافي نرسيد علي (ع) به خود حق نمي دهد او را عزل نمايد.

قضاوت در ورزش مانند قضاوت احدي براي يك مسابقه بين دو يا چند نفر سواركار است و نمي توان براي آن حد دقيقي قائل شد كه همه در آن متفق القول باشند و به اصطلاح مو لاي درزش نرود. امروزه نسبت دادن مستقيم بي لياقتي و عدم صلاحيت و اهليت به فرد اهانت تلقي مي شود در حاليكه في الواقع ما به دليل انسان بودن براي بسياري از كارها لياقت و اهليت و شايستگي و اولويت وصلاحيت نداريم. من و شما ممكن است حتي براي نوشتن هم صلاحيت نداشته باشيم.

اگر به بنده بفرمائيد شما انسان بي لياقت و بي قابليت و بي صلاحيتي براي نوشتن هستيد قطعاً آن را به مثابه يك توهين و اهانت تلقي خواهم نمود و خواهند نمود. پرهيز از ايجاد گمان در اذهان امر پسنديده اي است و منتقد ثاني شما خوب بدان پرداخته است. توجه به جميع استدلال هاي انتقادي بر له يا عليه ديدگاه و قضاوت شما شايسته شما است و خود شما اگر بيطرفانه به آن بپردازيد و از آن در مقاله اي استقبال نمائيد بسيار نيكو و زيبا خواهد بود و نشان از بزرگواري و سعه صدر شما خواهد داشت كه ما اين انتظار را از عنصر ارزشمند فرهنگي چون جنابعالي داريم.

برادر شما غلامعلي رنجبر